by marc gf zaan -

helpdiensten

Ik maak mij zorgen. Niet om de populariteit van mijn oudste dochter bij het manvolk, om de reorganisatie op het werk van mijn vrouw of om de persoonlijke gevolgen van de wereldwijde crisis. Nee, ik maak mij druk om de veiligheidsregio. De invloed van het dunbevolkte Zeeuwse platteland op het functioneren van de hulpdiensten.

Aanrijdtijden, bezettingsgraden, alarmeringssystemen. Zomaar een paar termen waar je jezelf als bewoner van een afgelegen gehucht druk om zou moeten maken. Niet dat ik dat deed. Het maandelijkse alarmsignaal, dat hier ter plaatse alleen bij een nooit voorkomende windrichting te horen is. Het dichtstbijzijnde hospitaal, op een klein half uur kronkelende polderwegen hier vandaan. Een vrijwillig brandweerkorps, dat al jaren niet meer bestaat uit mannen die binnen twee minuten van de kazerne in hemdsmouwen op het veld aan het werk zijn. Niets van dat alles deed mij wakker liggen.

De lokale roep om de installatie van een levensreddende AED deed ik af als hysterie. Als schijnveiligheid. Wil ik in geval van hartproblemen wel stroomstoten krijgen van een goedwillende dorpsgenoot, zo hield ik mijzelf voor.

Tot de sociale media mij in haar greep kreeg. Ik ben geen man van nieuwssites en roddelrubrieken, maar het volgen van een lokaal netwerk op Twitter confronteerde mij de afgelopen weken keer op keer met quasi-live berichtgeving van alles wat mis kan gaan in de gemeenschap. Een auto te water, een kruidenier overvallen, een fiets omgevallen. Getweet, geretweet en gereretweet. Niet zelden gelardeerd met onthutsende beelden van de situatie ter plaatse.

Dat was het moment waarop een uiterst onaangenaam gevoel mij bekroop. Een fietser te water, wat staat er op het randje van de kade? Een brandweerwagen. Een botsing tussen twee voertuigen? Jawel, de foto bewijst het onomwonden, er is een ambulance bij betrokken. Alarmbellen klonken oorverdovend in mijn hoofd. Was dat wat ik al die tijd heb genegeerd? Waren dat nu de gevolgen van alle bezuinigingen en samenvoegingen? Hulpdiensten die in hun haast om tijdig de plaats van de ramp te bereiken zelf betrokken raken in ongelukkige ongevallen. In haastige aanrijdingen en domme kop-staartbotsingen? Of wat te denken van al die politiefunctionarissen in functie die gesignaleerd worden bij elke gemelde overval. Het geeft toch te denken…

by marc gf zaan -

openbaring

Er was een tijd dat schrijven een bezigheid was voor nare mannen en oude vrijsters. Verborgen op muffe zolderkamers of schaduwrijke veranda’s vertrouwden zij hun diepste zieleroerselen toe aan het geduldige papier. Kroontjespennen werden opgevolgd door loodzware Remmingtons, maar het ambacht van de schrijver bleef wat het was. Een lotsbestemming zwanger van symboliek, van romantische ondertonen en duistere geheimen. Hoe anders zou dit alles worden met het verschijnen van de personal computer. De intrede van het wereldwijde web. Virtueel ongelimiteerde ruimte voor ieders dromen. Een palet voor wereldwijde creativiteit. Een forum voor iedereen met een mening.

Het is bijna niet meer voor te stellen hoe ons leven er uit heeft gezien zonder internet, zonder sociale media, zonder Facebook, Netlog of Twitter. Ik kan me niet een twee drie voor de geest halen hoe lang ik al actief ben op internet. Het is allemaal terug te redeneren, maar feit is dat ik er in word meegezogen. Net als u, als iedereen. Misschien willoos, maar ik gok op nieuwsgierig. We willen weten waar het naar toe gaat. Waar het eindigt? Nee, eindig kan het niet zijn. De trein is op stoom om ons mee te nemen naar eindeloze vergezichten. Op te stuwen naar ongekende hoogten. Nu en dan boezemt het angst in. Wanneer onschuldige tienermeisjes hun verjaardag zien ontaarden in rellen en mediahype. Als wanhopige mensen hun laatste daad aankondigen en niemand ze nog tegen kan houden. Dan worden we er even stil van. In ons hart. Ons klavier blijft rammelen. De droge tikken van klamme vingers op een touchpad.

We kiezen wat we willen lezen, willen zien. Dat maken we onszelf tenminste wijs. En wat we delen, hoe vrij zijn we daarin? Vertrouwen we op gezond verstand of op de mogelijkheid te kiezen wie er mee mag lezen in ons leven? Persoonlijk heb ik altijd gedacht dat ik voldoende van het eerste bezit, om het zonder het tweede af te kunnen. Nadenken over wat je opschrijft is een goed begin. Over wat je er mee teweeg brengt een noodzakelijk vervolg. Toen ik begon met bloggen kwam er een dimensie bij. De zucht naar openbaarheid. De wil om gelezen te worden. Mijn meningen, mijn fantasie, mijn gekkigheid. Een zoektocht naar stijl en vorm. Naar inhoud en naar grenzen. De schaamte voorbij. Die van mij, maar soms ook die van mijn omgeving. En dat werkt. Tot op zekere hoogte.

Voor een project heb ik de jongeren waarmee ik werk toegevoegd aan mijn Facebookaccount. Schoorvoetend, want ik wil niet te ver in hun leefwereld dringen. Doordacht, want ik besef dat ik mijzelf bloot geef. Een stukje van mijzelf dat ze nog niet kenden. Geen geheimen, geen dingen die ze niet uit zichzelf hadden kunnen vinden, maar gewoon dat stukje dat ik naar hen toe nog niet had vrijgegeven. Een van de eerste dingen waar zij me mee confronteerden, was de openbaarheid van mijn account. Dat ze nu alles van me te weten konden komen. Bijna geschokt. Het kostte even, om ze uit te leggen dat niet alles wat geschreven staat waar is. Dat niet alles wat waar is geschreven staat. Diep in mijn hart hoop ik dat ze daar zelf net zo hard over zullen nadenken.

 

Bovenstaande blog was mijn inzending voor de blogwedstrijd die de Zeeuwse Bibliotheken uitschreven voor de week van de mediawijsheid van 23 tot 30 november 2012. Toch nog bijna gewonnen. Verdienstelijke tweede plaats heet dat geloof ik.

by marc gf zaan -

sociale onlust

Een rechtbank in Pasadena heeft verstokte gebruikers van sociale media veroordeeld tot twee dagen zomer. De beklaagden werd ten laste gelegd een leven te leiden dat niet door de Timeline was goedgekeurd. De rechtbank achtte de aanklacht bewezen en nam de eis van de aanklager onveranderd over.

Vanuit de hele wereld wordt er geschokt gereageerd op de als buitensporig betitelde strafmaat, die vele onschuldige gebruikers van het internet treft. Vertegenwoordigers van het internationaal genootschap voor veilig internetverkeer, iSAFE, roept de regeringen van de G20 op verstandig om te springen met deze uitspraak. Amnesty International heeft wereldwijd petities uitgezet om deze naar hun zeggen flagrante schending van de mensenrechten aan te klagen. Vooralsnog is er besloten geen digitale actie te voeren, voor de juridische en sociaal-maatschappelijke gevolgen van een dergelijk initiatief voldoende in kaart zijn gebracht.

De geschreven pers reageert diep verontwaardigd en roept haar lezers op zich niet te laten verleiden tot hitte-gerelateerde uitspraken op Twitter of Facebook. ‘De implicaties van dergelijke ogenschijnlijk onschuldige uitspraken over de van rechtswege opgelegde hittegolf zijn op dit moment niet te overzien’, aldus een vertegenwoordiger van het ANP. ‘Wij adviseren onze lezers om de zaterdagbijlage van het ochtendblad te gebruiken voor het elkaar toewuiven van de nodige koelte tot de kou weer uit de lucht is. Bij wijze van spreken dan’.