Jaren geleden bedacht ik ‘de persoonsgebonden tijdsbalkagenda’. Een vernuftig instrument waarmee ieder individu op een eenvoudige manier de werking van tijd en heelal naar eigen goeddunken kon indelen. En hoewel tijd en ruimte mij hier ontbreken om de precieze invulling van dit levensreddende mechanisme volledig uit de doeken te doen, hoef je geen sterrenwichelaar te zijn om te begrijpen dat een meerdimensionele agenda vooralsnog niet als Iphone-app verkrijgbaar zal zijn. Dus is het voor iedereen vandaag gewoon woensdag 29 februari 2012. Een schrikkeldag in een schrikkeljaar. Een dag extra om van het leven te genieten, een dag extra om al het zich opstapelende werk de baas te worden.
En wat zie je dan, de Nederlander is verworden tot een lui stuk vreten. Klagen dat we nu een dag voor niets moeten werken. Dat het bedrijfsleven profiteert van deze gratis extra dag aanwezigheid van hun lijfeigenen. Ik hoorde zelfs dat het Nibud onderzoek heeft gedaan wat deze schrikkeldag het gemiddelde gezin kost. Wat het ons kost. Alles draait om geld tegenwoordig. In de file staan kost geen tijd, het kost geld. Een werknemer verkoopt niet langer zijn arbeid aan de baas, maar de tijd die hij daarvoor inlevert. Vijfentwintig jaar geleden had ik een leerkracht, die de klas dacht te motiveren door ons voor te rekenen hoeveel geld we lieten liggen door een jaar over te doen. Een jaar minimumloon, waar we zomaar een leuke Walkman of Commodore 64 van hadden kunnen kopen. Of de nieuwste single van Sinead O’Connor. Toen al klonk deze redenatie mij als ultieme flauwekul in de oren en deed ik mijn jaar gewoon opnieuw.
Vandaag vier ik de verjaardag van twee vrienden. Gewoon op hun verjaardag, omdat het anders pas over vier jaar weer kan. En die extra werkdag? Zou het Nibud er ook rekening mee hebben gehouden dat Koninginnedag 2012 op een zondag zou zijn gevallen, wanneer het vandaag ‘gewoon’ 1 maart zou zijn geweest? Nee, in 2016, dan zijn de Nederlandse werknemers pas weer echt de klos. En dan vooral diegenen die nu 62 zijn…
