De huilende saxofoon zwijgt. Geen gitaar. Geen bassnaar zindert nog na. De stilte even zo onheilspellend als de muziek enkele ogenblikken daarvoor. Doorheen een megafoon declameert krakend de stem van de poëet. Over een brein dat niet helemaal lekker zit. Beurtje nodig.
Roskilde Festival, eind juni 1995. Mark Sandman, frontman van de band Morphine blaast me van mijn sokken met een even verbale als muzikale striptease. Terug naar niets. De saxofoon scheurt weer, de zanger hervat zijn zwaarmoedige melodiën. Zichzelf begeleidend op de laatste snaar die zijn basgitaar nog rijk is. Kippenvel.
Bij het zien van de biopic Cure for Pain is datzelfde kippenvel onmiddellijk weer daar. Een streepje van de zo typerende melodie brengt me terug naar vergeten vervoering.
Het verhaal achter Mark Sandman is wellicht nog onthutsender dan zijn voortijdige overlijden op een podium in de buurt van Rome, vier jaar nadat hij me voor het eerst wist te raken. Een opeenstapeling van verlies en lijden. Kinderloze ouders in hun nadagen die verhaal doen met een afstand die onwerkelijk aandoet. Je voelt het onrecht.
En dan is daar weer een flard van die naakte baslijn. Die brommende saxofoon. Een bijtende tekst. Gehaaid. Een remedie voor de pijn.
