Dikke tranen, grote uithalen, onstuitbaar verdriet. Klein zijn is een drama. Een gevecht tegen alles. De wereld die zo snel gaat. Het groeien dat zo snel gaat. Je voetjes die zo snel gaan. Sneller dan ze je kunnen dragen. Groter dan de woordenschat die je tot je beschikking hebt om te vertellen wat je hebt meegemaakt. Wat je dwars zit en wat niet. Al die indrukken, vreemde mensen die jou allemaal lief vinden, nieuwe plaatsen, een onbekend bed. Een hoofdje vol data, te weinig tijd om het te verwerken. Kronkelend in de kinderwagen. Onwillig. Gedwongen rust. Een lange wandeling. Even weg van de drukte op de camping. ‘Donker papa’. ‘Ja meisje, ga maar lekker slapen’. ‘Ja’.
