Kent u die kikker? Die met die rood-wit gestreepte zwembroek uit de kinderboeken van Max Velthuijs. Wat een irritante amfibie is me dat zeg. ‘Kikker & vriendjes’ heet de DVD waar mijn oudste dochter het liefst de hele dag naar zou kijken. Acht filmpjes over een verwende, ontevreden kutkikker die zijn vrienden loopt te koeieneren. Zonder enige vorm van zelfkennis en vooral zonder enige waardering voor zijn vrienden die zo hardnekkig enthousiast proberen om hem het leven wat aangenamer te maken. Het is dat elk filmpje met een positieve noot moet aflopen, dat het humeur van de bastaard van Kermit aan het eind van iedere episode als een blad aan een boom omdraait. Wat het voor mij als gedwongen meekijker zo mogelijk nog irritanter maakt.
Natuurlijk vindt mijn kind dit prachtig. Vanmiddag sloeg ze aan tafel haar armen over elkaar. ‘Ik ben boos.’ ‘Waarom ben je boos schat?’ ‘Dat weet ik niet! Ik ben boos.’ ‘Ben je boos omdat je een kikker bent?’ ‘JA.’ Nou daar zijn we weer mee gezegend. Een kwaaie kikker op de trap. Een boze kikker in de bakfiets. Een zich vervelende kikker aan de ontbijttafel. Ik denk dat het hoog tijd wordt om haar eens een sprookje te vertellen waarin een kikker gewoon ouderwets een prins blijkt te zijn. Een kikker met een kroon op zijn harses, in plaats van eentje met platvoeten en een rood-wit gestreepte zwembroek. Dat past trouwens ook veel beter bij haar verzameling prinsessenjurken.
