by marc gf zaan -

chanel

Naast de vervaarlijk slingerende vrachtwagen komt doodgemoedereerd een klein zwart varken aangewandeld. Netjes, zoals het hoort buiten de bebouwde kom, aan de kant van de weg in de tegenovergestelde richting van het verkeer. Even twijfel ik wat te doen. Het dier lijkt het wel te weten. Ik parkeer in de berm en loop rustig terug naar het voortscharrelende beestje. Het overschatten van verkeersinzicht heeft tenslotte al menig huisdier tot noodslachting gereduceerd.

Desondanks lijkt de jongedame in kwestie niet heel erg onder de indruk van mijn naderende gezelschap. Ze vervolgt haar weg onverstoorbaar in de richting van het dichtstbijzijnde huis onder aan de dijk. De paarden in de wei hinniken enthousiast, terwijl ze meedraven in de richting van het huis. Kat in het bakje, zo houd ik mij reeds voor. Waar is het hek, waar is je hok? Het zwijn kijkt niet begrijpend achterom en snuffelt verder in de onmetelijke rijkdommen die de berm haar te bieden heeft.

‘Jouw varken?’ ‘Nee, niet mijn varken. Van de buren.’ Ik kijk even om mij heen. Begin te beseffen welk huis het moet zijn. Het varken ook. Op haar duizendste gemak maakt ze rechtsomkeert. Het begeleidende gezelschap inmiddels verdubbeld. Een mooie wandeling in de bleke middagzon. De passant, de buurvrouw en het varken. In een boek van Marquez zou het niet misstaan.

‘Daar moet je heen. De dijk af, over de parallelweg naar je eigen hok.’ Dat lijkt ze niet van plan. Veel te steil. Voorzichtige aansporing met een uit een van de hoge populieren gewaaide tak brengt haar niet op andere gedachten. Helpt hooguit als verlengstuk van de arm die het dier de doorgang wil versperren. Verder gaan we. Weg weer van onze bestemming. De stemming blijft ontspannen. Een glooiende helling in een bocht. De makkelijkste weg naar het betonbaantje onder aan de dijk. Ze weet de weg, zie je wel, niets overhaasten.

‘Is Chanel weer ontsnapt?’ Een tweede buurvrouw voegt zich bij het gezelschap. ‘Chanel?’ Zijn er nog vier? Is haar lucht zo penetrant? Daar is het gat in de omheining. Net naast het hek. Iemand vlecht de draden aaneen. Een lege stal wordt geopend. Chanel laat zich niet voor een gat vangen. Even lijkt ze in paniek, dan is daar het openstaande poortje van haar eigen weitje.  De verlossing. Thuis. De reddingsbrigade valt uiteen. Nog een praatje. Een lach. Tijd voor een late lunch. Eieren met spek?

by marc gf zaan -

Zomerkoorts: 16. Givors – Mont Ventoux

‘Maak je je vader even wakker lieverd?’ Leontien kijkt over haar boek in de richting van haar dochter, die net aanstalten maakt om naar het zwembad te gaan. ‘Ik denk niet dat hij de etappe van vandaag wil missen.’ Marianne glimlacht en laat haar tas in het gras ploffen. ‘Pap. Pap!’ Zachtjes schudt ze aan de hangmat. Haar vader snurkt ongestoord verder. ‘Pap! Kom je eten, voor het koud wordt?’ Ze grijnst in de richting van haar moeder. Eddy laat haar woorden langzaam op zich inwerken. Schiet dan overeind, verliest zijn evenwicht en tuimelt hals over kop uit de hangmat. ‘Waarom maak je me dan niet eerder wakker?’ Verbolgen kruipt hij overeind. Ziet dan de olijke grijns van het kind. ‘Het is zeker helemaal nog geen..?’ Ze schudt haar hoofd. ‘Half drie.’

…

In de volle bar wijzen alle neuzen dezelfde kant op. Een meisje haalt lege glazen op. Voorzichtig laverend tussen de tafeltjes. Onmogelijk niet in iemands beeld te staan. Hier en daar klinkt zacht commentaar. Niet op het meisje, op de renners. Op het verloop van de koers. Verder heerst een gespannen stilte. Een man komt binnen. Houdt stil in het deurgat. Kijkt naar de geconcentreerde gezichten. ‘Is het nog ver?’ ’10 kilometer.’ ‘Onze jongens zitten er nog bij.’ Enthousiasme borrelt op in de kleine ruimte. ‘We kijken Tour de France’, klinkt het droog in een hoek. Algemene hilariteit.

…

Over het overvolle terras klinken de zoete klanken van een eenmansorkest. Franse liedjes. Bekend en minder bekend. Het doet er niet toe.  Bestek tikt op borden. Stoelen schuiven over de natuurstenen vloer. De lange rij voor het buffet wordt slechts heel langzaam korter. Aan het andere uiteinde van de lange rij tafeltjes verdrinkt de muziek in het geroezemoes. Leontien ziet hoe haar Eddy op gaat in een geanimeerd gesprek met hun tot voor kort totaal onbekende tafelgenoten. Zijn migraine lijkt helemaal over. Gelukkig.

Het gesprek schiet van links naar rechts, van voor naar achter. Grollen en ontboezemingen wisselen elkaar af in een moordend tempo. Anekdotes die je deelt met wildvreemden. Op de Franse nationale feestdag. Omringd door landgenoten. De koers leek ver weg, maar niets blijkt minder waar. Sterke drankverhalen uit ver vervlogen jeugdjaren vloeien naadloos over in een clichérijke discussie over Armstrong. Over de vele koersen die Merckx nooit zonder doping heeft kunnen winnen. Over Virenque. De Franse bergkoning die ieder jaar opnieuw betrapt leek te worden en desalniettemin als een held vereerd werd. Meningen worden geuit, gepareerd, weerlegd, overboden.

Eddy kaatst heen en weer tussen veroordelen en vergoelijken. Hij houdt van het wielrennen. Van het spel. De heroïsche verhalen die de sport gemaakt hebben tot wat ze is. En zeker de Tour de France. Dat doping een soort van vals spelen is kan hem niet overtuigen. Niet meer. ‘Ach, hebben we niet allemaal wel eens een jointje gerookt?’ Als door een angel gestoken is Eddy weer bij de les. ‘Hoe ze dat bedoelt. Wat ze er mee wil zeggen.’ De vrouw kijkt geschrokken naar Eddy’s verhitte gelaat. Dan dringt tot hem door dat ze zijn demonen niet kent. Niet kan kennen. ‘Laat maar’, mompelt hij verontschuldigend, ‘misschien heb je wel gelijk’.

Voorzichtig schuift Eddy zijn stoel naar achteren. ‘Even naar het toilet.’ Terwijl hij zich van het gezelschap verwijderd, hoort hij hoe Boonen ter tafel wordt gebracht. Boonen, cocaïne. Het gonst door zijn benevelde hoofd. Voor hem speelt een meisje met lange blonde krullen met een handvol kiezeltjes. Hoe oud zou ze zijn? Twee, drie misschien? ‘Kleine kinderen, kleine zorgen…’

 

De titel doet het misschien al vermoeden, deze maand is de Tour de France aanleiding voor een dagelijks feuilleton. In de eerste plaats bedoeld voor wielerblog Het is Koers, maar vanzelfsprekend ook hier te volgen. Het begint bij de proloog.

by marc gf zaan -

zomerkoorts: 15. saint-pourçain-sur-sioule – lyon

Een minuscuul streepje licht piept links langs het rolgordijn van het raampje boven in de alkoof. Het lijkt alsof het dwars door Eddy’s oogleden heen brandt. Als een laser die door zijn hersenen heen snijdt, op zoek naar zijn meest zwarte gedachten. Moeizaam draait hij zich weer op zijn andere zij. Zelfs de meest voorzichtige beweging roept een acute misselijkheid op. Braakneigingen. ‘Stil blijven liggen, heel stil’, maant hij zichzelf. Bewust van de nadelen van zijn hoge positie. Het donkerste plekje in de camper, maar meteen ook het slechtst te bereiken plekje voor een kerel van zijn postuur. Ogen dicht, adem halen, rustig ademhalen. Langzaam komt zijn maag weer tot rust. De lichtflitsen blijven, evenals het oneindige gebonk. Zometeen zal het beter worden. Wanneer de medicatie aan begint te slaan. Dan neemt het gedreun af. Blijft alleen de misselijkheid.

‘Eddy? Eddy?’ Er komt geen antwoord. Leontien staart in het duister naar boven. ‘Wil je straks iets eten? Zal ik je wat te drinken brengen?’ Zachtjes sluipt ze achteruit naar de deur. Weet dat hij haar gehoord heeft, niet slaapt. Nog niet klaar is om te reageren. Het is lang geleden dat hij zo’n zware aanval gehad heeft. Misschien is het de inspanning van gisteren. Van de laatste dagen. Of de stress die van hem af valt. Of juist overvalt. Eigenlijk is er geen staat op te maken. Morgen zal het beter zijn. Langer dan een dag duurt het eigenlijk nooit.

…

‘Heb jij een tatoeage?’ Eddy hoort de verwondering in de zachte fluisterstem van zijn dochter. Ze is niet alleen. Een paar minuten al ligt hij te luisteren naar het voorzichtige geschuifel in de schemering onder hem. Wie is er bij haar? Haar vraag wordt niet beantwoord. Eddy heeft zijn ogen open. Het ergste is voorbij. De flitsen, de aanrollende donder, ze zijn uit zijn hoofd verdwenen. Wat rest is de leegte. De zeurende leegte. Het vermoeiende galmen van helemaal niets meer. Nieuwsgierig kijkt hij door de kier onder het gordijn. Trekt zich beschaamd terug. Heel even maar. Zijn dochter schuift langs het voorover gebogen meisje richting de deur. Knoopt het bikinitopje in haar nek. Hannest met het broekje tot ze de strikjes uit de knoop heeft en trekt het dan snel aan. Op vrijwel hetzelfde moment onttrekt Trixie haar volledig aan zijn zicht. In volle glorie staat ze voor hem. Nietsvermoedend. Poedelnaakt. Hij wil eigenlijk niet kijken. Doet het toch. Vraagt zich onwillekeurig af waar die tatoeage dan verborgen moet zitten. Het is te donker. Even valt er een brede strook licht over het meisje, wanneer Marianne de deur open doet. ‘Kom je zo?’ ‘Twee minuutjes’, klinkt het antwoord, voor de duisternis haar naakte werkelijkheid weer opslokt.

Eddy wendt zich af. Zich plots bewust van zijn positie. Van zijn kwetsbaarheid. Haar kwetsbaarheid. Met zijn ogen dicht luistert hij naar haar handelingen. Beeldt zich in hoe ze zich aankleedt. Het zwarte bikinitopje dat ze aan het zwembad meteen weer los zal knopen… Hij vermant zichzelf. ‘Marianne? Marianne ben jij dat?’ Hij probeert zijn zwakke stem overtuigend te laten klinken. ‘Nee, ik ben het’, klinkt het eerder monter dan betrapt. ‘Oh Trixie. Wil jij vragen of ze me op tijd roepen om de aankomst van de Tour te zien? Ik denk dat ik nog even ga slapen.’

…

Onhandig klautert Eddy in het donker van het smalle trapje. Zijn hoofd voelt lichter. Slechts op de achtergrond zeurt nog een lichte hoofdpijn. Het slapen heeft hem goed gedaan. Voorzichtig opent hij de deur naar buiten. Zich schrap zettend voor de aanval van het felle zonlicht op zijn vermoeide ogen. Onnodig. Buiten is het donker. Op de tafel onder de luifel flakkert een muggenkaars. Leontien draait zich naar hem om. ‘Gaat het lieverd?’ Eddy knikt verbouwereerd. ‘Wie heeft er gewonnen?’

 

De titel doet het misschien al vermoeden, deze maand is de Tour de France aanleiding voor een dagelijks feuilleton. In de eerste plaats bedoeld voor wielerblog Het is Koers, maar vanzelfsprekend ook hier te volgen. Het begint bij de proloog. De aflevering van morgen vind je hier.