Een paar honderd meter heg scheren. Twee keer het gras maaien. Het dak van de caravan repareren. De was weg werken. Het onkruid doodspuiten. Het gasbarbecuetje nazien. De auto een beurt laten geven. De hangmat uit de tuin halen. Oppas regelen voor de beestenboel… Het lijstje lijkt korter te worden, als dat maar goed gaat. Gelukkig hebben we nog geen idee waar we heen willen, is het weer op afzienbare afstand eerder teleurstellend en zijn de plannen met onze vakantiemaatjes al gevorderd tot het gelijktijdig opnemen van vakantiedagen. Ik houd wel van die laatste weken voor de vakantie. Een beetje aanmodderen met de kampeeruitrusting. Wat onzinnige toevoegingen die best gemist kunnen worden. Voornemens om op tijd te vertrekken en alvast twee verliesuren incalculeren. Het zou de eerste keer niet zijn dat we na tien kilometer besluiten toch maar een heel andere kant op te rijden. Wat mij betreft is de vakantie al lang begonnen.
Categorie: polderman
andere tijden
Op mijn televisie vertelt een Olympisch kampioene over hoe het was in 1948. Mooie plaatjes, bijzondere tijden. Zwart en wit. Niet alleen op bewegende beelden. Eerder vandaag kon ik mij even in dergelijke tijden wanen. Op een soppig Noord-Frans grasveld dwaalde ik twee uur lang tussen veelkleurig blik uit vergrijsde decennia. De geur van olie, benzine en paardenhaar. Valse romantiek. Heerlijk nostalgisch.
weer voor uw geld
De Vlaamse kustgemeenten trekken aan de noodklok. Commerciële weersvoorspellers hebben het gore lef om aanhoudend wisselvallig weer te voorspellen. Gevolg, aldus de verontruste burgervaders, massale annulering van gereserveerde accommodaties. Schande. Nooit heb ik beter geweten, dan dat de BRT(N) en later de VRT structureel het hele voorjaar en de volledige zomerperiode schitterend weer voorspelden voor de Belgische kust. Er ging geen vrijdag voorbij waarop de zon zo tegen de middag niet op volle sterkte doorbrak boven het casino van Oostende, het zand van De Panne en de frigoboxen van Knokke. Meteorologische waarzeggerij van de koude grond. Ik kom er niet vaak, mij te druk met dat altijd mooie weer, maar ik vermoed dat er centraal in iedere Vlaamse badstad een standbeeld is opgericht voor Armand Pien. Gesponsord door de plaatselijke middenstandsvereniging en de familie Lippens. Zandsculpturen van Sabine Hagedoren, de borsten fier in de branding. Verstilde dankbetuigingen voor bewezen diensten. En nu zijn daar die commerciële aasgieren die onder de vleugels van de zeegebonden neringdoenden komen schijten. Weg zorgvuldig opgebouwde reputatie. Doorprikt de zeepbel. Het zal toch niet gebeuren, dat de vrije marktwerking de hegemonie van de boodschappen van algemeen nut zal ondermijnen. Geen groenten meer van bij ons, niemand die nog Belgische kazen zal willen kopen, geen geld meer van het blauw fabriekje. Laten we hopen dat er een overkoepelend orgaan der Belgische badsteden wordt opgericht, dat zich ten doel stelt vanaf volgende zomer opnieuw hun eieren naar het juiste klooster te dragen.
