Zo’n twintig jaar geleden leerde ik Wieger kennen. Op een camping in de Dordogne. De plek was niet toevallig, de ontmoeting ook niet. De ervaring bijzonder, dat wel. In geen tijd voelde ik me ontleed tot op het bot. Een vrijgevochten jonge snaak, uiteengereten in afkomst, dromen en toekomst. Opengelegd door een vakkundig slager, zonder een spoortje bloed achter te laten. Voor mij was hij de vader van een van mijn beste vrienden. Een dominee dan nog. Hoe ver dat van mijn leefwereld stond, besef ik pas nu. Destijds was ik vooral verbaasd door het contrast tussen de vakkundige persoonlijke analyticus overdag en de uitgelaten vakantievader ’s avonds in de bar. Wat vooral aangeeft wat een bleu en zelfingenomen jongetje ik zelf nog was. Het soort van ontmoeting dat je pas veel later echt zult begrijpen.
Later is gekomen en het is allemaal op zijn plek gevallen. Wieger werd de schoonvader van mijn beste vriendin. Ja, ik houd mijn leefwereld graag compact. Iedere verjaardag is daar die herkenning. Een stuk wederzijdse waardering. Een op het oog nietszeggend babbeltje, dat altijd meer betekent dan het lijkt. Hij is de eerste die ik aanschiet om een praatje mee te maken. Daar zorgt hij wel voor. Altijd interesse in wat mij bezighoudt. En telkens weer weet je zeker dat hij niets vergeten is. Alsof je elkaar vorige week nog gesproken hebt.
Vanmiddag hoorde ik door mijn tranen heen een van zijn zonen een vader beschrijven die verder reikte dan zijn eigen zes kinderen. Na zijn ontroerende verhaal was het muisstil in de kerk. Muisstil. Zo overdonderend muisstil, dat ik de staande ovatie, die met de kracht van een orkaan in mij opborrelde, uit alle macht en elk restje piëteit in mij heb onderdrukt. Ze hadden het verdiend. De zoon voor zijn prachtige verhaal, de vader voor het inspirerende leven. Laat mij dan op deze manier dat applaus verwoorden. Mijn duit in het zakje. En als het geraas dan verstomt is. De deuren dicht en ieder voor zich. Laten we dan dat boek, dat, zoals het vanmiddag zo treffend werd gezegd, zo onverwacht is dichtgeslagen, af en toe even voorzichtig openslaan. Een mooie passage uitkiezen en genieten van het verhaal dat Wieger heet.
Rust zacht.
