tuiten

Dikke tranen biggelen over het kindergezichtje. Van vermoeidheid, onmacht en onbegrepen geluk. Moe van een hele dag jarig zijn. Cadeau’s ontvangen. Het middelpunt van alle belangstelling zijn. Niet in staat al die aandacht een plaatsje te geven. Nu niet meer. Het is laat, het is mooi geweest.

Vier jaar alweer. Het zijn dagen waarop de clichés in dikke lagen boven komen drijven. Wekenlang heeft ze er naar uitgekeken, de spanning opgebouwd. Haar verlanglijstje paraat. ‘Een step, een trampoline en tuinhandschoenen.’ In die volgorde, zonder aarzelen. Geen twijfel aan de haalbaarheid van haar wensen. Als slaaf van je kinderen aarzel je geen moment om die dromen te verwezenlijken. Avonden lang werd er gespeurd op internet, stad en land werden afgereden. Niet alle dromen zijn bedrieglijk tenslotte.

Dat grote bruine pak in de woonkamer vanochtend, versierd met ballonnen en glittertape. ‘Zo mooi, mama. Met glitters.’ Uitpakken komt op de tweede plaats. Het genieten gaat voor. ‘Een step.’ Een klein aanvalletje van paniek, gelukkig kan het stuur ook lager. Op de fiets naar school. Met de step moet nog geoefend worden, zo meldt Radio Tove zeker drie keer. Zusje speelt met de ballonnen. Samen. Zonder afgunst. Trotse ouders.

Miezerregen en een herfstige wind. Niets kan de dames deren om op blote voetjes rond te springen in de tuin. Regenjasjes liggen op een hoopje naast de trampoline. Twee parapluutjes stuiteren een voor een boven de heg uit. In de keuken kijkt een glunderende opa naar zijn grut. Een kruimel chocoladetaart in zijn baard.

Een halve hamburger, een softijsje, ik denk dat ze haar Danoontje vergeten is. Alleen de gedachte aan haar step kan haar naar huis lokken. Met grote stappen door de straat. Zo fier als een gieter. Langzaam dooft het kaarsje uit. Lang opblijven. Tot alles paniek wordt. Elke omissie in haar plan een dijkbreuk in een rivier van tranen. Tranen met tuiten. Van geluk. ‘Ik denk dat morgen Hegetje jarig is.’ Misschien toch maar niet. Slaap lekker schat.