Tag: het is koers

‘Wat een weer.’ Leontien schudt de druppels van haar regenjas. ‘Ik hoop dat het straks een beetje beter wordt.’ Judith knikt bevestigend. ‘Eerst een kopje thee?’ ‘Marianne zit nog in de auto, misschien moeten we maar meteen… Ach, dan moet ze maar even naar binnen komen. Heb je koffie?’

Michael staart uit het raam van de woonkamer. De naargeestige aanblik van de gestaag vallende regen werkt op zijn zenuwen. Hij heeft absoluut geen zin in een dagje ‘Solden’ met zijn moeder en haar vriendin. En al helemaal niet in dit weer. ‘Michael! Michael, roep jij Marianne even? Die zit nog in de auto. We gaan nog niet direct.’ Gaat Marianne ook mee? Marianne gaat ook mee! Michael schiet een paar schoenen aan en stormt in zijn T-shirt naar buiten. Terug. Pakt een paraplu en kijkt om zich heen waar Leontien heeft geparkeerd.

…

‘Is het waar? Wat er in de krant stond over Lars. Dat ie high was?’ ‘Michael,’ sist zijn moeder. ‘Nee natuurlijk niet’, bijt Marianne hem toe, ‘hoe kun je dat nu geloven’. De jongen kijkt opzij. Geschrokken van de bitse reactie van het anders zo vrolijke meisje naast hem op de achterbank. ‘Sorry’, mompelt hij. ‘Ik wist niet dat je kwaad werd’, denkt hij stilzwijgend. ‘Iedereen denkt altijd meteen dat hij alles weet. Dat alles wat in de krant staat waar is.’ Ze is op dreef. ‘Waarom zou…’ ‘Marianne! Genoeg zo.’ Leontien blikt veelzeggend over haar schouder. Haar dochter uit het raampje, het gezicht op onweer. Antwerpen, nog twintig kilometer.

…

Blozend staat het meisje in de opening van het pashokje. Het gordijn maar half open geschoven. Leontien monstert haar dochter uitvoerig. ‘Kom nou eens uit dat hokje.’ ‘Ik weet het niet. Het voelt zo bloot. Alsof het elk moment kan afzakken. Ik ga dit echt niet zo zonder bh dragen hoor.’ Onwennig draait Marianne voor de spiegel in een kort strapless zomerjurkje dat losjes haar tengere figuur volgt. ‘Het staat je geweldig.’ ‘Ja maar mam…’ ‘Kind, als ik jouw figuur had…’, doet Judith een duit in het zakje. Haar handen veelbetekenend voor haar voluptueuze boezem houdend. ‘Michael, zeg jij dan eens hoe prachtig ze er uit ziet.’ De knul kijkt betrapt weg van het meisje. Zijn beurt om te blozen.

‘Hier, hou eens vast.’ Door het gordijn geeft Marianne het jurkje aan. In zijn haast het aan te pakken laat Michael een van de papieren tassen die hij al voor haar vast hield vallen. Onhandig probeert hij alles weer in zijn greep te krijgen. Door een kier in het gordijn ziet hij in een flits de spiegel in het pashokje. Een glimp van zijn oude buurmeisje dat in niets nog op zijn oude buurmeisje lijkt. Schielijk kijkt hij om zich heen. Niemand heeft het gezien.

‘Sorry.’ Achter het gordijntje hijst Marianne zich in haar jeans. ‘Voor daarnet in de auto. Ik vind het zo akelig dat iedereen nu gaat denken dat mijn broer een junk is. Of nog erger, een dealer.’ Michael mompelt iets bevestigends. ‘Papa zat gisteravond naar dat tourprogramma te kijken. Ging alleen maar over doping, liegen en bedriegen. Vandaag fietsen ze naar Marseille. Wist je dat daar jaarlijks meer drugsdoden vallen dan in New York?’

…

Op de keukentafel ligt een briefje. ‘Papa is pas na tienen thuis, iets met een lange etappe, het laatste rechte eind en even doortrekken. Whatever. Ik eet bij Trixie, ben op tijd thuis.’ Leontien zucht. Tot zover het ploegenspel. Het treintje valt vroegtijdig uit elkaar.

 

De titel doet het misschien al vermoeden, deze maand is de Tour de France aanleiding voor een dagelijks feuilleton. In de eerste plaats bedoeld voor wielerblog Het is Koers, maar vanzelfsprekend ook hier te volgen. Het begint bij de proloog. De aflevering van morgen vind je hier.

Marianne prikt verveeld in een aardappel. De stemming aan tafel is onderkoeld. Papa moppert de hele tijd over de finish van de touretappe die hij heeft gemist. Over de auto en wat de leasemaatschappij wel niet zal zeggen. Dat de vakantie op losse schroeven staat. En weer over die stomme Tour de France. Haar moeder heeft nog helemaal niets gezegd. Haar ogen rood doorlopen van het huilen. Lars doet er ook het zwijgen toe. Hij kijkt afwezig langs zijn zusje naar de donker eikenhouten buffetkast achter haar. De grote pleister boven zijn linkeroog is het enige zichtbare overblijfsel van zijn ongelukkige aanvaring met een boom zaterdagmiddag.

‘Mam, mag ik…’ Haar moeder kijkt de andere kant op. Weer naar haar broer. Met een ruk schiet het meisje overeind. ‘Bekijk het ook allemaal maar!’ De stoel klettert op de plavuizen. Een plas water uit haar omgevallen glas loopt over het plastic tafelkleed. Marianne gooit de gangdeur zo hard mogelijk dicht en stormt naar boven. Aan de eettafel bromt Eddy verbouwereerd ‘wat heeft die nu weer?’ Leontien dept met een inderhaast aangerukte theedoek het gemorste water op. ‘Snappen jullie dan helemaal niets?’, verbreekt Lars zijn stilzwijgen met een snauw. ‘Lars… LARS, waar ga je heen? Jongeman, kom onmiddellijk hier.’ Andermaal slaat de deur met een klap dicht. Eddy vloekt. Zijn vrouw kijkt hem verwijtend aan. Zegt niets.

…

‘Heb je de spullen gevonden? Mooi. Waar? Ah, ja, daar had ik ook niet aan gedacht. Oh, op zaterdag niet open. Nee, dan hadden we daar ook niet veel aan gehad.’ Eddy beent heen en weer over het terras. De telefoon ingeklemd tussen oor en schouder. Voor de derde keer trekt hij een scheur in zijn vloei. ‘Godver.’ De baal shag landt in het gras. ‘Nee Tom, nee, nee, dat was niet tegen jou. Ja, ok, nu zaterdag maken we het af. We vertrekken maandag pas naar Frankrijk. Als we tenminste vertrekken. Wat? Nee, Lars heeft mijn auto kort gereden. Nee, zelf heeft ie niets. Met de camper. Ja, dan maakt het niet uit, ik weet het. Eerst wat dingen op een rijtje zetten. Ja, komt wel goed.’ Eddy bukt om de shag op te rapen van het gazon. Zijn schouder werkt nog steeds tegen. ‘Na de klus barbecue? Ik leg het even voor aan de chef, ik laat wel wat weten. Ja, tot zaterdag.’

…

‘Pap…’ Bedremmeld staat het meisje in de deuropening. Haar lange haar nat over haar flodderige slaapshirt. ‘Wacht even meisje, nog twee kilometer.’ Het kind knikt, doet de deur zachtjes achter zich dicht en kruipt met haar lange spillebenen opgetrokken op de bank. Leontien komt binnen, kijkt naar haar weerspannige dochter, ‘Marianne bedek jezelf.’ Ze zet een mok koffie voor haar geconcentreerde echtgenoot en draait zich weer om naar de keuken. ‘Ja, ja, dat is nipt. Daar was wel een fotofinish voor nodig ja.’ De beelden uit de lucht laten zien hoe nipt het verschil is. ‘Pap…’ Eddy kijkt opzij naar het beteuterde gezicht van zijn dochter. Zet de TV uit met een druk op de afstandsbediening. ‘Wat is er meisje?’

Verlegen kruipt ze op zijn schoot. Haar benen over de leuning, het hoofd op zijn schouder. Eddy voelt hoe zijn overhemd nat wordt van haar haar. Ze wipt haar billen omhoog om haar T-shirt er onderdoor te trekken. ‘Voor mams weer begint te zeuren’, lacht ze door haar opdrogende tranen heen. Voor even is ze weer zijn onschuldige kleine meisje. ‘Papa, Lars heeft me verteld wat er gebeurd is. Wat ze over hem zeggen. Zoiets zou Lars toch nooit doen?’ Eddy weet even niet wat hij daar op moet antwoorden. ‘Denk jij dat het waar is?’ ‘Lars zegt van niet!’ ‘Geloof je hem?’ Nu is het Marianne die even stil is. ‘Ja. Ja, het is wel mijn broer.’

 

De titel doet het misschien al vermoeden, deze maand is de Tour de France aanleiding voor een dagelijks feuilleton. In de eerste plaats bedoeld voor wielerblog Het is Koers, maar vanzelfsprekend ook hier te volgen. Het begint bij de proloog. De aflevering van morgen vind je hier.