by marc gf zaan -

vrije val

Er zijn van die dagen dat ik al eens durf nadenken over de wereld om ons heen. Niet te diep, het moet wel leuk blijven, gewoon net genoeg om even uit de droom te ontwaken. Dus zat ik vanavond even naar het journaal te kijken. Niets bijzonders. Carnaval afgesloten, vasten begonnen, negen doden gevallen in Afghanistan.

Een lange reportage over het carnaval in Aalst, het Mekka van de ‘carnavalisten’ in Vlaanderen. Een plein vol doorgelopen schmink staat afscheid te nemen van een brandende pop. Een ritueel als een ander. ‘Als de pop verbrand is, is het weer over voor een jaar’, verhaalt een betraande Prinses Carnaval. ‘Maar natuurlijk vieren we nog een nacht en voor velen een ochtendje verder’. Dat is nog eens serieus ergens een punt achter zetten.

Tweehonderd gelovige katholieken halen hun askruisje bij de Aartsbisschop zelve. De man staat voor de camera en zijn halflege kathedraal een overtuigd verhaal te houden over de betekenis van dit ritueel en de sociale betekenis van ‘de vasten’ voor ‘de mensen’. Het volgende beeld is een vrouw van middelbare leeftijd met een smoezelige vlek op haar voorhoofd. ‘Vasten? Nee, ik denk dat dat toch niet echt meer van nu is.’ Dat is nog eens serieus met je tijd mee gaan.

Bij ongeregeldheden in Afghanistan zijn wederom negen doden gevallen. En inderdaad, de bijbehorende beelden laten alleen liggende dode lichamen zien. Zomaar een kleine tip voor de internationale vredesmissie: Zet die arme drommels toch niet steeds overeind. Dat ze vallen is inmiddels zo voorspelbaar, dat geen weldenkend mens het nog serieus neemt. Een beetje respect voor de dood. Laat ze liggen, baar ze op, begraaf ze, maar zet ze niet steeds rechtop. Dan nemen we de wereld om ons heen weer wat serieuzer.

by marc gf zaan -

laat

De vriendelijke juffrouw achter de toonbank van de drogisterij wist te vertellen dat de aanbieding op de babyvoeding niet langer geldig was. Er waren nieuwe producten voor in de plaats gekomen. ‘Dat was vroeger toch niet?’ ‘Nee, dat was vroeger niet zo’. Vroeger was alles beter. Elfstedentochten gingen door, Prinsen bleven op pistes en baby’s dronken gewoon melk.

Volgende keer ga ik gewoon wat vroeger.

by marc gf zaan -

eis

Het vriest overdag. Dat is koud, dat zijn we niet meer gewend. De meesten van ons hoopten al stiekem dat de aangekondigde ‘horrorwinter’ slechts een aantekening in potlood op de laatste bladzijden van de Mayakalender zou zijn. De eerste voorzichtige sneeuwvlokjes dwarrelen voor mij neer op het terras. Ik nip van mijn thee en warm mijn voeten op de vloerverwarming aan deze zijde van de schuifpui. Een uur geleden was de lucht nog stralend blauw.

 

De verstilde kalmte van een ijskoude winterdag. Geen verkeersstress. De geborgenheid van een fijn warm huis. Weldra zal een koude witte deken het landschap omvormen in een schilderij van Jeroen Bosch. Ik geniet van wat gaat komen, denk aan de enorme lach die op het gezicht van mijn oudste dochter zal verschijnen, zodra zij door het grote raam van haar klaslokaal de vlokken ziet vallen. Gelukkig worden van een beetje winter, mag het nog? Het internet en de radio lopen over van de weerswaarschuwingen. De sneeuw van de afgelopen winters heeft nu ook het winterweer gedevalueerd tot rampspoed. Zodra het ergens waait of sneeuwt wordt de moderne mens gemaand om binnen te blijven. Huis en haard als laatste toevluchtsoord. Het overlevingspakket paraat op het dressoir.

Wie geen winterbanden heeft is ten dode opgeschreven. Hoe raak ik nog thuis?  Is er leven onder zeven graden Celsius? De krant wist te vertellen dat er in tegenstelling tot vorige winter nog voldoende voorraad bij de handelaren ligt. Ik merk weinig van een oplevende discussie over het nut ervan. Is iedereen voorzien? Geloven we er niet meer in, of zijn we zo afgestompt door de vele weeralarmen dat we gelaten in de dichtgesneeuwde berm zullen staan wachten op het einde der tijden? ‘Zeventien automobilisten doodgevroren langs de snelweg. De eerste berichten wijzen op een collectief gebrek aan winterbanden’. We leven mee met de nabestaanden. Zijn bang voor de oplaaiende discussie over eigen verantwoordelijkheid en meer blauwbekken op straat. Waren we maar binnen gebleven.

Op de radio deed men gisteren lacherig over de vraag of een ei, dat met dit weer gelegd wordt, zou bevriezen. ‘Kippen leggen niet bij deze temperaturen’. ‘Eieren bevriezen niet, want er zit een dooier in…’ Die laatste vond ik ijzersterk. Zo’n dooier, met zijn warme gele kleur. Zou een bruin ei het eerder koud hebben dan een wit? Kunnen kippen mutsjes breien? In mijn kippenhok vind ik voor de tweede dag op rij een kapotgevroren ei.