Op zekere dag ontdekte ik op mijn televisieapparaat een Amerikaanse kookzender. Druipend van de honing hingen de meest waanzinnige stukken vlees dagenlang te verzoeten. Scheepsladingen van de meest uitheemse pepersoorten gaven net dat beetje hitte dat nog door een dichtgebrande smaakpapil heen komt. Torenhoge sandwiches werden ondergedompeld in guacamole, overgoten met hot sauce en drie weken zongedroogd in de woestijn. Bewaakt door ratelslangen en bereden door alligators uit de Mississippidelta. Waarmee ik maar aan wil geven dat het water mij gedurig in de mond liep.
Helaas stond er ook water aan de lippen en besloot mijn echtgenote tot een drastische inkrimping van het zenderaanbod. Onnodig te zeggen dat daarmee alles dat geen ziekenhuisseries programmeert uit het pakket verdween. Veelbelovende titels onderschrijven nu nog slechts een zwart scherm met een blauw balkje: ‘Deze zender behoort niet tot uw pakket.’ In mijn hoofd hoor ik een schreeuwerige presentator met een vet Zuiders accent fulmineren over rookovens, epic deep fat fryers en Jalapenôs die zelfs Ethan Hunt geen baas kan. In realiteit moet ik het doen met de Tilburgse lokale kookzender van Rudolph van Veen.
24Kitchen heeft de altijd glimlachende sidekick van Carlo en Irene zijn hobbyclub genoemd. Waarschijnlijk klinkt dat met een Tilburgs accent net zo grappig als witte geit en drie kraaien, maar voor normale stervelingen is het een grote aaneenrijging van zangerige recepten op het niveau van de Allerhande. ‘Je kunt er ook een klein theelepeltje sambal aan toevoegen, maar ik kies vandaag voor twee korreltjes zout en een likje aan een paprika.’
Wie er ook op het scherm is, wanneer je er met je rug naar toe staat hoor je het zijïge West-Brabantse accent van Rudolph. Eender welke onnatuurlijk uitgelichte studiokeuken er ook in beeld is, de gelauwerde lokale chef van dienst klinkt als een tiepetje van de zondagmiddag. Zelfs de geijkte drukke Italiaanse chef lijkt een creatie van Carlo Boszhard. Het knapst vind ik nog steeds de manier waarop Irene Moors een persiflage maakt op Jamie Oliver. De blonde krullen wild om zich heen slaand, schotelt ze ons dagelijks een complete gezonde maaltijd voor in de helft van de tijd die de echte Oliver daar altijd voor nodig heeft. Geniaal.
Maar ik wil geen Caraïbische vlaai met kokos en banaan. Geen nasi met knapperige sla en satésaus gemaakt van een half potje pindakaas en een lepel bruine suiker. Ik wil burritos met enorme lagen gesmolten oranje plastic kaas. Hamburgers waar meer dan één rund voor heeft moeten sterven. Ik wil bbq als werkwoord. Terug naar de lekkere trek.
