gegarandeerde onzin

In de keuken staat al een jaar of drie zo’n grote glimmende roestvrijstalen vuilnisbak te pronken. Ongeïnteresseerde  zwijnen die we zijn, hangt daar dus ook al die tijd de grote blauwe garantiesticker prominent tegenaan geplakt. Tien jaar garantie! Zo’n sticker trek je er toch niet achteloos af? Nou wil de geschiedenis dat kort nadat ik de grondige renovatie van mijn keuken voltooide, het deksel van het vuilnisvat in kwestie niet langer wilde sluiten. Het was zo’n handig deksel. Een klein duwtje op het deksel en plop hij ging open. Maar nu dus niet meer. Nu wil het niet meer dicht blijven. Dat is niet handig. Dat is vies. Gelukkig maar dat er op deze glimmende koker zo’n mooie garantiesticker zit, want stiekem zijn ze best duur, die handige vuilnisemmers. Dus staat het apparaat een week of drie vier met zijn mond open naar ons te kijken. Tot het moment gekomen is waarop mijn wederhelft met deksel en aankoopbon naar de grootgrutter in huishoudelijke artikelen trekt. 5 Mei 2009 bleek de aankoopdatum te zijn. Ruim binnen de tien jaar lijkt mij, dus ik had er alle vertrouwen in. Onterecht natuurlijk. Hoewel ik noch op de sticker, noch op het bonnetje overdreven kleine lettertjes kan ontwaren, kwam mijn teerbeminde naar huis met de droge, doch licht geïrriteerde  mededeling dat er geen garantie zit op de bewegende delen. ‘Euh, u zei?’ Geen garantie op de bewegende delen? Waarop dan wel. Op de plastic emmer die er in zit? Of op de roestvrijstalen koker? Twee (2!) bewegende delen zitten er aan zo’n onding. Het verende scharnier en het slotje. Nou vooruit, aan de plastic emmer zit ook nog een hengsel, maar wie dat breekt wordt waarschijnlijk groen als hij zich kwaad maakt. Het scheelde dus niet heel veel, of het hengsel had het moeten ontgelden. Welke zichzelf respecterende producent durft met droge ogen te zeggen dat er geen garantie zit op het slotje van een vuilnisvat van negentig euro? ‘Nee sorry mevrouw, op de bewegende delen zit geen garantie, maar voor twee euro kunt u een nieuw slotje kopen.’ Nee, twee euro is natuurlijk niet veel, maar laten we het er op houden dat het een goede zaak is, dat het mijn echtgenote was die aan de balie stond. Het risico dat het ding anders de rest van zijn dienstbare leven uit principiële overwegingen met open mond bij ons in de keuken had gestaan is niet te onderschatten. Dus zit er nu een nieuw slotje van twee euro in de vuilnisemmer. Twee euro en twee tellen werk. Nee, daar zou ik ook geen garantie op geven, daar ga je als concern aan kapot. Die dingen liggen tenslotte niet voor niks op voorraad achter de toonbank van de grootgrutter in huishoudelijke artikelen. Het is een blijk van een ongelimiteerd vertrouwen in het eigen product. Het zelfvertrouwen van het grootkapitaal. Ik ga maar eens kijken hoe ik een flink roestgat kan creëren in dat glimmende kreng.